Η οροσειρά του Αίνου βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Κεφαλονιάς και έχει κατεύθυνση ΝΑ προς ΒΔ. Έχει συνολικό μήκος 10 χιλιόμετρα. Η ψηλότερη κορυφή είναι ο Μέγας Σωρός (1.628 μ.). Οι Κεφαλλονίτες αποκαλούν τον Αίνο «Μεγάλο Βουνό» διότι είναι το ψηλότερο βουνό της Κεφαλονιάς και των Ιόνιων Νησιών.
Ο Εθνικός Δρυμός Αίνου ιδρύθηκε το 1962 και αποτελείται από δύο ξεχωριστά τμήματα: τον κύριο ορεινό όγκο του Αίνου, έκτασης 23.160 στρεμμάτων και το Ρούδι, ύψους 1.125 μ., που βρίσκεται βορειοδυτικά του Αίνου και έχει έκταση 5.460 στρέμματα. Ο Δρυμός έχει συνολική έκταση 28.620 στρέμματα και είναι ο μικρότερος Εθνικός Δρυμός στην Ελλάδα. Ο κυριότερος σκοπός της ίδρυσης του Εθνικού Δρυμού Αίνου ήταν η διαφύλαξη της Κεφαλληνιακής ελάτης (Abies cephalonica) και άλλων χλωριδικών ιδιαιτεροτήτων, όπως είναι τα ενδημικά φυτά και οι σχηματισμοί μακίας βλάστησης.
Στην κορυφή του Αίνου στα αρχαία χρόνια βρισκόταν ο ναός του Αίνειου ή Αινήσιου Δία, όπου ανώτατοι ιερείς πρόσφεραν θυσίες. Όποιος κοιτάξει από την κορυφή του Αίνου προς τα δυτικά, κάτω στη θάλασσα βλέπει ένα μικρό ακατοίκητο νησάκι που λέγεται Δίας. Στο νησάκι αυτό τα αρχαία χρόνια υπήρχε κι άλλος ναός, αφιερωμένος κι αυτός στον πατέρα των θεών. Όταν οι ιερεις που βρίσκονταν στο νησάκι πρόσφεραν θυσίες, ο καπνός γινόταν ορατός από τους ιερείς στην κορυφή του Αίνου. Αντίστοιχα, πολλές φορές οι ιερείς στο νησάκι άρχιζαν τις θυσίες τους μόλις έβλεπαν τους καπνούς από το ιερό στον Αίνο.
Εκτός από Ενικός Δρυμός ο Αίνος (και συγκεκριμένα ο πυρήνας του Εθνικού Δρυμού) έχει χαρακτηριστεί ως Βιογενετικό Απόθεμα. Επίσης ο Εθνικός Δρυμός Αίνου έχει καταχωρηθεί στον κατάλογο των περιοχών του Ευρωπαϊκού Οικολογικού Δικτύου «NATURA 2000» ως «Ζώνη Ειδικής προστασίας» της ορνιθοπανίδας κι ως «Τόπος Κοινοτικής Σημασίας» (Οδηγίες 92/43/ΕΟΚ και 79/409/ΕΟΚ).
Στον Εθνικό Δρυμό Αίνου και σε υψόμετρο 1.500 μ. βρίσκεται ένα εντυπωσιακό κτίσμα 1.200 τετραγωνικών μέτρων. Το κτίριο αυτό κατασκευάστηκε το 1936, την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά (1936-1940) γι’ αυτό κι είναι γνωστό ως «κτίριο Μεταξά». Το κτίριο, ιταλικής αρχιτεκτονικής το οποίο θα λειτουργούσε ως σανατόριο 40 δωματίων και ορεινό καταφύγιο εγκαταλείφθηκε με τον πόλεμο, πριν ακόμα λειτουργήσει. Κατά τη διάρκεια της κατοχής εγκαταστάθηκαν σ’ αυτό κατοχικές δυνάμεις με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρές ζημιές. Στη συνέχεια και πάλι δεν χρησιμοποιήθηκε λόγω των σεισμών του 1953 που το κατέστρεψαν σχεδόν ολοκληρωτικά. Το 1999 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο και το 2004 άρχισαν εργασίες επισκευής και αναβάθμισης προκειμένου να λειτουργήσει ως Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης και να αποτελέσει μια μόνιμη εστία πληροφόρησης για την περιοχή. Επίσης να προσφέρει τις απαραίτητες υποδομές για την επιστημονική έρευνα και τη λειτουργία του φορέα Διαχείρισης του Ενικού Δρυμού Αίνου.
Η γέννηση του Αίνου, τα πετρώματα και τα απολιθώματα
Στην αρχή του Μεσοζωικού αιώνα, πριν από 225 εκατομμύρια χρόνια περίπου, στη θέση που σήμερα υψώνεται ο Αίνος όπως και σε ολόκληρη την Ελλάδα υπήρχε η Τηθύς θάλασσα. Η Τηθύς ήταν παράλληλη προς τον Ισημερινό και χώριζε τις δύο μεγάλες ηπείρους της εποχής εκείνης, τη Λαυρασία και την Γκοντβάνα. Η σημερινή Μεσόγειος είναι ότι απέμεινε από την Τηθύ θάλασσα. Στον πυθμένα της Τηθύος συσσωρεύονταν συνεχώς ιζήματα, δηλαδή υλικά, που προέρχονταν από τη διάβρωση των πετρωμάτων της Λαυρασίας και της Γκοντβάνας. Στα νερά της Τηθύος ζούσαν επίσης πολυάριθμοι σε είδη και άτομα οργανισμοί, τα κελύφη και οι σκελετοί των οποίων θάβονταν μέσα στα ιζήματα. Από τη συσσώρευση αυτών των ιζημάτων σχηματίστηκαν τα ασβεστολιθικά πετρώματα που συναντάμε σήμερα στις οροσειρές της Ελλάδας.
Με το τέλος του Μεσοζωικού αιώνα άρχισε μια περίοδος μεγάλων τεκτονικών κινήσεων του στερεού φλοιού σε ολόκληρο το χώρο της Τηθύος. Οι τεκτονικές κινήσεις είναι ανοδικές ή καθοδικές και επηρεάζουν μεγάλες περιοχές του γήινου φλοιού, δημιουργώντας πολυάριθμα ρήγματα. Αποτέλεσμα αυτών των κινήσεων ήταν η δημιουργία του σημερινού ελλαδικού χώρου και η ανάδυση του Αίνου από τα νερά της Τηθύος, που αποτελεί μέρος των ελληνίδων οροσειρών και συνέχεια της Πίνδου. Η σημερινή μορφή του Αίνου οφείλεται στη συνδυασμένη δράση των τεκτονικών κινήσεων και της διάβρωσης από τα καιρικά φαινόμενα.
Τα πετρώματα του Αίνου είναι ασβεστολιθικά και δολομίτες κρητιδικής ηλικίας. Σε αυτά βρίσκονται απολιθώματα βρυοζώων, σπόγγων, μαλακίων, εχινοδέρμων κ.λπ.
Τα πιο χαρακτηριστικά απολιθώματα του Αίνου είναι οι ρουδιστές. Οι ρουδιστές ζούσαν σε αποικίες στις θερμές περιοχές της Τηθύος, και σχημάτιζαν ολόκληρους υφάλους ανάλογα με τους κοραλλιογενείς. Είναι δίθυρα μαλάκια ελασματοβράγχια με δύο ακανόνιστες θυρίδες. Περιλαμβάνουν δύο οικογένειες τους ιππουρίτες κι τους ραδιολίτες. Εμφανιστήκαν εδώ και 180 περίπου εκατομμύρια χρόνια στην Κρητιδική περίοδο του Μεσοζωικού αιώνα και κυριάρχησαν στο Ανώτερο Κρητιδικό, στο τέλος του οποίου εξαφανίστηκαν.
Οι ιππουρίτες πήραν το όνομά τους από το σχήμα τους που μοιάζει με ουρά ίππου. Η δεξιά θυρίδα ήταν επιμήκης, είχε τη μορφή κώνου ή κέρατος και το μήκος της έφτανε μέχρι και ένα μέτρο. Η αριστερή θυρίδα ήταν γενικά επίπεδη και χρησίμευε ως πώμα της άλλης. Εσωτερικά το όστρακο, είχε πορσελανώδες επίχρισμα, το οποίο όμως σπάνιες φορές διατηρήθηκε στην απολίθωση.
Οι ραδιολίτες ήταν μαλάκια παρόμοια με τους ιππουρίτες, αλλά ογκωδέστερα.
Τα φυτά, τα μανιτάρια και οι λειχήνες
Πυκνό δάσος Κεφαλληνιακής ελάτης (Abies cephalonica) καλύπτει τον Αίνο και το βουνό Ρούδι, που αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι του πυρήνα του Δρυμού στα βορειοδυτικά του κυρίως όγκου του Αίνου. Το δάσος ελάτης είναι είδος ενδημικό για τη νότια και κεντρική Ελλάδα, μοναδικό για τα Ιόνια νησιά και πολύ σπάνιο για νησιωτική περιοχή γενικότερα. Υπέροχοι θαμνώνες, αείφυλλων και φυλλοβόλων πλατύφυλλων αναπτύσσονται κατά κύριο λόγο στο Ρούδι. Τα πιο αντιπροσωπευτικά είδη είναι το πουρνάρι, η αριά, η αγριοκουμαριά, η κουτσουπιά, η χαρουπιά, τα ρείκια, η αγραπιδιά, ο σκίνος κ.ά. Επίσης εμφανίζονται ποώδη φυτά και φρύγανα, όπως ασφάκες, θυμάρι, λαδανιές, αμάραντα κ.ά. με κυρίαρχη μορφή την πολυετή γαλατσίδα (αγκλέουρα). Επιπλέον, στο Δρυμό υπάρχουν σπάνια και ενδημικά φυτά: 4 είδη, όπως ο αγριοπανσές (Viola cephalonica), φυτρώνουν μόνο στον Αίνο και πουθενά αλλού στον κόσμο, 7 είναι ενδημικά του Ιονίου και 9 είναι ενδημικά για την Ελλάδα. Την άνοιξη το πιο εντυπωσιακό από τα αγριολούλουδα που πλημμυρίζουν το Δρυμό είναι η κόκκινη παιώνια.
Το Κεφαλλονίτικο έλατο (ή Κεφαλληνιακή ελάτη) ανήκει στο γένος Abies. Είναι δένδρο κωνοφόρο, γυμνόσπερμο και ευδοκιμεί συνήθως σε υψόμετρο 800 – 1.600 μ.
Ζει περίπου 500 χρόνια. Το ύψος του στον Αίνο δεν υπερβαίνει τα 30 μ. Τα κλαδιά στα νεαρά άτομα έχουν κλίση προς τα επάνω και με την πάροδο του χρόνου και εξαιτίας των καιρικών συνθηκών γίνονται οριζόντια και στα γέρικα δέντρα γέρνουν προς το έδαφος.
Οι ελατοβελόνες έχουν μήκος 15-22 χιλιοστά. Είναι γραμμοειδείς, σκληρές και μυτερές. Έχουν βαθύ πράσινο χρώμα και δύο λευκές γραμμές στην κάτω επιφάνεια παράλληλα προς την κεντρική νεύρωση.
Ανθίζει Μάιο-Ιούνιο. Τα αρσενικά άνθη είναι χωριστά από τα θηλυκά αλλά βρίσκονται στο ίδιο δέντρο.
Οι κώνοι της ελάτης είναι κυλινδρικοί, καστανοπράσινοι μήκους 15-20 εκατοστών με μυτερή κορυφή και πολλή ρητίνη. Ωριμάζουν στο τέλος του φθινοπώρου και αμέσως ρίχνουν τα σπέρματα στο έδαφος. Απεικονίσεις τους σώζονται σε νομίσματα των Πρόννων, μιας από τις τέσσερις πόλεις που αποτελούσαν την Κεφαλληνιακή Τετράπολη.
Οι Ενετοί λόγω του σκούρου πράσινου χρώματος της ελάτης ονόμασαν τον Αίνο «Monte Nero» δηλαδή Μαύρο Βουνό (Μαυροβούνι).
Το Κεφαλλονίτικο έλατο μεταφυτεύτηκε στην Ευρώπη το 1824 με σπέρματα που έστειλε ο Άγγλος διοικητής του νησιού Νάπιερ.
Κινδυνεύει από πυρκαγιές, διότι δεν αναγεννάτε μετά τη φωτιά. Επίσης τα αιγοπρόβατα προξενούν πολλές καταστροφές και εμποδίζουν την αναγέννηση του δάσους τρώγοντας τρυφερά κλαδιά και φύλλα από νέα μικρά δέντρα.
Με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου αρχίζουν να εμφανίζονται τα μανιτάρια ανάμεσα στα έλατα του Αίνου, άλλα πάνω στις πεσμένες βελόνες και άλλα σχεδόν χωμένα στο έδαφος σε μια ποικιλία χρωμάτων και σχημάτων. Τα ροπαλόμορφα, τα κυπελλόμορφα, τα κοραλλιόμορφα, οι «φωλιές πουλιών», αλλά και τα μπλε μανιτάρια σε μικρές ομάδες το χειμώνα. Ψαρέλια, πυργύλες, μαυριά, βωλίτες, κοιλούλες (σκουφάκια), είναι οι κεφαλλονίτικες ονομασίες τους.
Τα ζώα του Εθνικού Δρυμού Αίνου
Στον Αίνο, το Μεγάλο Βουνό της Κεφαλονιάς ζουν μικρά θηλαστικά, όπως η αλεπού, το κουνάβι, ο λαγός, ο τυφλοπόντικας, ο σκαντζόχοιρος κ.ά. Επίσης έχουν εντοπιστεί οκτώ είδη ερπετών. Συνήθη ερπετά είναι οι χελώνες, οι σαύρες και τα φίδια. Ένα από τα φίδια που ζουν στον Αίνο είναι η οχιά, φίδι δηλητηριώδες. Στα έντομα κυριαρχούν οι αράχνες, οι σκορπιοί κ.ά. Μερικά είδη εντόμων είναι ενδημικά για τον Αίνο ενώ το μόνο είδος αμφιβίου που έχει εντοπιστεί είναι ο κοινός φρύνος.
Τέλος, στον Αίνο βρίσκει καταφύγιο μια μικρή αγέλη άγριων αλόγων που ζουν στο δάσος. Είναι απόγονοι ήμερων αλόγων, του είδους Equus cabalus, τα οποία μάλλον ξέφυγαν πριν από πολλές δεκαετίες και έχουν πλέον προσαρμοστεί στις δύσκολες συνθήκες του Μεγάλου Βουνού. Μάλιστα στις νοτιοανατολικές πλαγιές του Αίνου, πάνω από το χωριό Αργίνια, στην περιοχή του Μοναστηριού της Ζωοδόχου Πηγής ζει μια τέτοια αγέλη άγριων αλόγων. Με λίγη τύχη μπορεί ο επισκέπτης να τα δει και να τα φωτογραφίσει από μακριά.
Τα πουλιά του Εθνικού Δρυμού Αίνου
Στον Εθνικό Δρυμό Αίνου ο επισκέπτης μπορεί να παρατηρήσει διάφορα αρπακτικά όπως φιδαετό, χρυσαετό, σταυραετό, σπιζαετό, μαυροπετρίτες, χρυσογέρακες, σαΐνια κ.ά. Επίσης άλλα σπάνια πουλιά όπως γερανούς και δύο βορειοευρωπαϊκά είδη δρυοκολάπτη (μαυροτσικλιτάρες) που δεν απαντώνται σε άλλα νησιά της Μεσογείου. Δεν λείπουν βέβαια και τα κοινά είδη όπως κούκοι, κίσσες, κοκκινολαίμηδες και πλήθος άλλα μικροπούλια. Η ορνιθοπανίδα του Εθνικού Δρυμού, δεν είναι πλούσια, γεγονός που οφείλεται κυρίως στη δομή της βλάστησης. Επίσης η έλλειψη νερού και επαρκούς τροφής περιορίζουν σημαντικά τον αριθμό ειδών της ορνιθοπανίδας. Συνολικά στο Δρυμό έχουν παρατηρηθεί περίπου 40 από τα 245 είδη πουλιών που έχουν καταγραφεί στην Κεφαλονιά. Το 25% από τα πουλιά του Εθνικού Δρυμού Αίνου ανήκει στα απειλούμενα.
Απειλές και προβλήματα
Οι πυρκαγιές και η παράνομη βόσκηση εξακολουθούν να απειλούν τον Αίνο. Στις παρυφές του δάσους παρουσιάζονται πυρκαγιές σχεδόν κάθε καλοκαίρι, συχνά σε μεγάλη έκταση, απειλώντας άμεσα το Δρυμό αφού τα έλατα είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στην φωτιά λόγω της ρητίνης. Την πενταετία 1980-1985 κάηκαν 165 στρέμματα ελατοδάσους. Τα αιγοπρόβατα κατατρώγουν τα νεαρά βλαστάρια των ελάτων, τα ενδημικά φυτά και γενικότερα όλα τα φυτικά είδη που βρίσκουν μπροστά τους. Ορισμένοι ερευνητές ισχυρίζονται ότι τα μεγάλα έλατα δεν αντικαθίστανται από νεότερα και το δάσος κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε μια γενεά ελάτης. Εκεί όπου λόγω πυρκαγιών και βόσκησης δεν υπάρχουν πια δέντρα, η διάβρωση συμπαρασύρει το επιφανειακό γόνιμο έδαφος αφήνοντας γυμνό το πέτρωμα, όπου δεν αναπτύσσεται ξανά το δάσος. Το δάσος ανακάμπτει με πολύ αργούς ρυθμούς και πάλι μόνον εφόσον αφεθεί χωρίς άλλες παρεμβάσεις, π.χ. νέες πυρκαγιές. Επίσης, οι εκχερσώσεις, το παράνομο κυνήγι και η κατασκευή οδικού δικτύου μέσα και γύρω από το Δρυμό επιδρούν αρνητικά στο οικοσύστημα του Αίνου. Τέλος, αισθητική ρύπανση προκαλούν στην κορυφή του Αίνου οι εγκαταστάσεις των σταθμών αναμετάδοσης τηλεοπτικών προγραμμάτων, έργα που δεν ανταποκρίνονται στους σκοπούς ίδρυσης του Δρυμού.
Η υπερεκμετάλλευση του Αίνου από τους Ενετούς ήταν η αρχή μιας σειράς καταστρεπτικών ενεργειών σε βάρος του δάσους. Το 1501 οι Ενετοί ίδρυσαν στα Ομαλά μια αποικία από 200 υλοτόμους – μαραγκούς για την υλοτόμηση του δάσους, με σκοπό τη ναυπήγηση πλοίων και την ξυλουργία. Ο Αίνος τότε διέτρεξε κίνδυνο να αποψιλωθεί εντελώς. Με την ξυλεία του χτίστηκαν τα φρούρια της Άσου και της Ζακύνθου. Στο τέλος του 16ου αιώνα πάλι μια μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στο δάσος εξαφάνισε σχεδόν τα δύο τρίτα του. Ακολούθησαν και άλλες πυρκαγιές, από τις οποίες η χειρότερη ήταν το 1797, όπου το δάσος καιγόταν επί βδομάδες. Η φωτιά αφάνισε περισσότερο από το μισό της έκτασης που είχε απομείνει. Για πρώτη φορά τότε τοποθετούνται όρια στο δάσος. Απαγορεύεται η βόσκηση και η καλλιέργεια και τοποθετούνται δασοφύλακες. Όμως δυστυχώς τα μέτρα αυτά δεν τηρήθηκαν.
Θρύλοι
Πλήθος θρύλων και παραδόσεων για φοβερούς δράκοντες που έτρωγαν ανθρώπους και ζώα συνδέονται με το Μεγάλο Βουνό. Διάβασε μερικές από αυτές.
1) Στο δάσος του Άγιου Νικόλα, στο Ανεμοδούρι, στη ρίζα του βουνού Έλατου, ήταν ένας φοβερός δράκοντας, πώτρωγε ανθρώπους και ζώα! Ήταν χοντρός σα δυο βόδια και μακρύς πολλές πήχες. Είχε και δυο φτερούγες! Εξ αιτίας αυτού κανένας δεν τολμούσε να πάει στην εκκλησιά του Άγιου Νικόλα! Μόνο ευρέθη ένας, που ήταν πολύ παλικάρι, και πήγε και πάλεψε με το δράκοντα και τον εσκότωσε! Και το σώμα του [του δράκοντα] το έφεραν και το έκαψαν μπροστά στην εκκλησιά του Άγιου Νικόλα. Σ΄ εκείνον που το σκότωσε η Κυβέρνηση του χάρισε όλο το δάσος δυτικά του Έλατου και το έχει ως τώρα η φαμίλια του.
2) Η περιοχή Φαγιά, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά της από ένα θηρίο, θηρίο άγριο και μοναδικό, όπως το αποκαλούσαν οι ντόπιοι. Το θηρίο αυτό κατασπάραζε όλα τα ζώα που πήγαιναν εκεί. Ίσως έτρωγε και ανθρώπους. Έμοιαζε με τεράστιο φίδι και είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων της περιοχής. Δύο γενναία αδέλφια, οι Λουκίσσα από το Κάστρο αποφάσισαν να το σκοτώσουν. Πήραν την ευλογία και τις ευχές του ιερέα και του λαού και ξεκίνησαν. Ο ένας αδελφός φόρεσε ένα δέρμα από ζώο και πάνω κάρφωσε ξυράφια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Στο χέρι του κρατούσε ένα σπαθί. Ο άλλος πήρε μαζί του ένα τσεκούρι. Το φοβερό θεριό κατάπιε τον πρώτο αδελφό Λουκίσσα. Τα ξυράφια όμως και το σπαθί που κρατούσε, του τρύπησαν την κοιλιά. Ο άλλος άρχισε να χτυπάει δυνατά το θεριό με το τσεκούρι στο κεφάλι και κατάφερε να το σκοτώσει. Όταν το έμαθαν οι κάτοικοι έτρεξαν και τον βοήθησαν και έβγαλαν πεθαμένο βέβαια, από την κοιλιά του θεριού τον αδελφό του. Η περιουσία ανατολικά του Αγίου Νικολάου μέχρι τα Σιμωτάτα και δυτικά του αγίου Νικολάου μέχρι το Φαγιά δόθηκε σαν δώρο για τη γενναιότητά του και το καλό που έκαμε στο Λουκίσσα.
3) Τα χρόνια εκείνα οι φτωχοί αγρότες πήγαιναν στο Μεγάλο Βουνό και έκοβαν έλατα μικρά και μεγάλα. Τα έκαναν τάβλες και άλλα ξύλινα εργαλεία, χρήσιμα στην καθημερινή ζωή, ακόμα και σκάλες για να μαζεύουν τις ελιές. Μια μέρα ένας με το όνομα Ροκάνης, καθώς πελεκούσε τα ξύλα των ελάτων άκουσε δυνατά σφυρίγματα. Στάθηκε και τι να δει! Ένα φίδι θεριό, ερχόταν καταπάνω του. Δεν έχασε καιρό του δίνει μια δυνατή τσεκουριά και το σκοτώνει.
4) Το Μοναστήρι στα Σίσια είχε κοπάδια από γίδια, που βοσκούσαν στις πλαγιές του Αίνου. Κάθε δυο-τρεις μέρες χανόταν κι από ένα γίδι. Ο μισθωτός τσοπάνης ανέβηκε μια μέρα σ΄ ένα έλατο, να δει τι συμβαίνει. Ξαφνικά βλέπει ένα τεράστιο φίδι να καταπίνει ένα γίδι. Τρέχει και το λέει στους ιερομόναχους και στους καλόγερους του μοναστηριού, που αμέσως, μόλις το έμαθαν, άρχισαν τις παρακλήσεις στην Παναγία ζητώντας της να σταματήσει το κακό. Την άλλη μέρα δυο μεγάλοι αετοί πέρασαν πάνω από το Μοναστήρι και συνέχισαν το δρόμο τους προς το Μεγάλο Βουνό. Την ώρα που το θεριό κατασπάραζε το γίδι, όρμησαν οι αετοί και το σκότωσαν. Πέταξαν γρήγορα-γρήγορα και πήγαν στις πηγές του Μοναστηριού, για να πλύνουν το ράμφος τους από το δηλητήριο του φιδιού. Ο ένας αετός κατάφερε και έπλυνε το ράμφος του. Ο άλλος όμως δεν πρόλαβε. Έπειτα από λίγες μέρες οι καλόγεροι τον βρήκαν πεσμένο ψόφιο μπροστά στην εκκλησιά της Παναγίας των Σισίων.
Για περισσότερα δείτε εδώ: Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Αίνου
